Taxi!

Mijn derde werkdag-alleen bij de buurttaxi gaat bijna rimpelloos. Ook al vond de directrice dat ik nu wel volledig kan meedraaien, toch heeft de planner mijn verzoek om me nog op een keer per half uur in te plannen ingewilligd, wat ik fijn relaxed vind.

De chauffeur die ik aflos verzucht: ‘Het was zo stressvol vandaag, het lijkt wel écht werk!’ Ik heb besloten dat het komt zoals het komt, ik zie wel. Ik heb aardige mevrouwen, ze moeten bijna allemaal naar het grote winkelcentrum. En dan een uur later weer terug naar huis.

Ik heb ook een mevrouw die bij haar schoonzus op bezoek is geweest bij ons in Zuilen om de hoek. En een nogal forse niet zo oude dame die naar de telefoonwinkel moet en een half uur later met een enorme milkshake in de auto stapt. Een Surinaamse vrouw die twee Hema-worsten en gerookte vis haalt voor haar volkomen invalide buurman in het verzorgingshuis.

Drie van mijn zeven klanten van vandaag hebben een rollator, dat is minder dan de helft. Twee van de drie lukt het me om in te klappen. De derde - een heel zwaar oud model - krijg ik niet ingeklapt en de mevrouw heeft ook geen idee - maar met ingeklapte achterbank komt-ie toch mee. Dat is een prettige bijkomstigheid van pessimisme: dan valt vaak alles weer mee. 

Bijna iedereen is blij. Dat is de vreugde van dit werk: de blije klanten.