Paardentherapie

Vandaag heb ik paardenmeisje Eef als fysiotherapeut. Mijn vaste therapeut Morris is ziek. Eef is stagiaire, wil paardenfysiotherapeut worden, en moet daarvoor eerst de opleiding humane fysiotherapie doen. Zij heeft weer een andere aanpak dan invaller Bas van afgelopen vrijdag. Die was de eerste die mijn hand rechtuit een ‘klotehand’ noemde, wat niet zo netjes is maar voor mij wel wel een opluchting.

Bas had mij een rode dynaband gegeven om de oefening van het buigen van de pols (wat ik minstens een uur per dag moet doen) zou bevorderen. Omdat de diverse spalken van het wrede meisje niet werken. Met de dynaband moet ik van hem op de rand van de bank gaan zitten, met de arm op de leuning, en die band om de hand en de voet binden. en naar stretchen. Die dynaband schiet er steeds af, het is verschrikkelijk. Ik laat het paardenmeisje zien wat ik zelf voor oplossingen heb gevonden voor deze oefening, en uiteindelijk steunt ze me. Ze vindt ook dat de therapeuten te ambitieuze schema’s aan de mensen geven. Wat heb je eraan als de mensen de oefeningen dan niet doen? Ik moet mijn eigen oefening maar doen - dat is beter dan niets.