Troost

Jé probeert de moed er in te houden maar ik word er nu af en toe toch wel een beetje mismoedig van. Wachten op de totale lockdown, niet meer per se je eigen gezond verstand volgen maar de instructies van de regering. Je eigen gezond verstand bestaat niet meer. Er ontbreekt voldoende kennis en inzicht. Wie de dingen relativeert ('ik ben nuchter') zit in de ontkenning. Denial. Dus: niet meer op de koffie, niet meer in de bus. Misschien niet meer elke dag naar de supermarkt maar slechts een keer per drie dagen. De een is snipverkouden, de ander heeft misschien een halve graad verhoging, de derde kucht. 

Er zijn mensen die er saamhorig en creatief van worden, die beleven heel veel via tv en social media. Samen zingen van de balkons: You’ll never walk alone. De toespraak van de Koning. Ik heb het niet zo op de Koning. Die zijn goedbedoelde speech voorleest van de auto cue. Ik heb het niet zo op de laatste week van Matthijs van Nieuwkerk en het drama van de lege tribunes bij praatprogramma’s. Ik zie heus wel dat die programma’s een gedeelde ervaring opleveren en afleiding en gespreksstof. Saamhorigheid. Ik weet het niet zo met die saamhorigheid als ik naar dat hamsteren keek. Moet je misschien meer tv gaan kijken om saamhorigheid te ervaren? 

En dan de voortdurende alertheid op snot en hoestjes. 

Ik ga maar eens pianospelen. Songs van The Beatles. Yesterday. When I'm sixty-four. Mijn eigen troostmuziek.