Het hoort inmiddels bij de vaste rituelen van de Corona-vrijdagen: het fietstochtje naar de kweker te Harmelen. Uurtje heen, uurtje terug. Het is volstrekt onvoorspelbaar wat ze hebben aan groentetjes: vandaag is het rode kool en knolselderij. Op de terugweg zie ik dat de Surinaamse toko bij mij om de hoek ook moestuinplantjes verkoopt, dan koop ik daar nog maar een aubergine. De moestuinbak raakt aardig gevuld. En nogal divers. Alleen heb ik een beetje veel bietjes, wel tien. Het doet me bijzonder goed dit weer op te pakken. Een moestuin kost veel tijd en toegewijde aandacht, dat moet je wel opbrengen, maar je wordt er heel blij van als je die aandacht geeft.
De moestuinen van Utrecht Natuurlijk (waar ik de afgelopen jaren mijn grotere moestuin huurde) zijn vanwege de Corona-crisis niet opengegaan. Eerst dacht ik: heb ik soms hun mailtje gemist? Maar ik fiets er vaak langs en er gebeurt helemaal niets. Dat vind ik wel jammer en raar. In die tuinen sta je altijd in je uppie een beetje te spitten en te gieteren, wat is daar nu weer op tegen? Alleen bij de sleutel uitgifte is er een uurtje kans op mensen treffen. of gaat het om het gezamenlijk gebruik van het tuingereedschap en de gieters? Ik zal ze eens mailen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten