Máximapark

Met twee van de drie Duitsen van het dameskoor (ofwel de optreedcommissie) ga ik uit wandelen. Picknickmand mee. Zij wonen respectievelijk in het centrum en bij het Wilhelminapark en gaan meestal voor de buitenervaring naar Amelisweerd, dus mijn voorstel om ze het Máximapark in de wijk Leidsche Rijn te laten zien vinden ze een groot exotisch avontuur.

We spreken af bij het Castellum, en natuurlijk verdwalen ze enorm op weg daar naar toe. Maar ze vinden me.

De ene - geboren en getogen in de voormalige DDR - ziet in de opzet van het park het idee een socialistische heilstaat. Het ideaalplaatje. En haar man, die wil niet dood gevonden worden in Leidsche Rijn. Dat snap ik wel, zeg ik, maar laat dat even los en kijk! Het is hier écht leuk.

En alras ontpoppen beiden zich als enorme enthousiastelingen. De òòòh’s en àààh’s zijn niet van de lucht. Het oude dorp Alendorp dat geïntegreerd is in het park. Het trekpontje. De Vlindertuin. De enorme betonnen pergola, begroeid met wilde wingerd. We picknicken in de Japanse tuin, tussen de rododendrons, met theedoeken op het gras.

Corona is uiteraard een groot deel van de gespreksstof. Hoe dat gaat als je lerares Duits bent op een middelbare school.  Ze heeft zes klassen à 30 personen, die ze allemaal digitaal moet lesgeven. Ook een paar nieuwe klassen waar ze niemand van kent. Die moet ze digitaal lesgeven en per mail opdrachten binnenkrijgen en nakijken. Van 180 leerlingen! De ict is lastig en de administratie is enorm. 

We hebben een brief gehad van het bestuur van het koor, waarin ze aankondigen dat ze ons gaan bellen. Zij willen voorlopig niet oefenen met de koor, zoals ik, ook niet in klein verband. Ze willen het zingen pas weer oppakken als het niet meer risicovol is.