In het Parool staat een mooi stuk van ene Tom Grosfeld over werk als het hart van onze identiteit: ‘Ik werk dus ik ben’. Hoe dat zo geworden is door de eeuwen heen. ‘Wat dóe jij’, is steevast de eerste vraag op feestjes. En dan word je geacht je baan vertellen. Ik zei altijd: ik ben Lucie Theodora en ik ben journalist. Mijn baan is die van hoofdredacteur. Ik dacht niet dat mijn werk mijn identiteit was.
Maar nu vind ik feestjes met vreemden moeilijk. Ik zeg niet: ‘Ik ben Lucie Theodora en ik houd van tekenen, wandelen, lezen, tuinieren fietsen zingen, koken, vriendinnen, familie, buren, film, concerten, musea. Ik kan goed plannen maken en realiseren.‘ Néé, ik zeg: ‘Ik ben Lucie Theodora en ik eh... zoek werk. Ik hóóp dat ik in between jobs ben, maar ik vrees het ergste. Ik wàs journalist, eh... hoofdredacteur. Dat kon en kan ik goed. Dat vind ik het leukste wat er is. Dat heb ik mijn hele le leven gedaan. Daar ben ik goed in. Dat zou ik zo weer willen. Hoofdredacteur hoeft niet, webredacteur lijkt me leuk. Maar ja, ik ben 63. Dat solliciteert niet zo makkelijk.’ Zo’n introductie is helemaal niet leuk. De riedel ongevraagde adviezen die dan volgt is niet prettig. In het genre ik-ben-ok-jij-bent-een-loser, vrij naar Berthold Gunster.
Laats vroeg ik iemand die haar werk ook kwijt is hoe zij zich voorstelt op feestjes of bij vreemden en zij antwoordde: ‘Ik ga niet meer naar feestjes met vreemden. En als iemand me vraagt wat ik doe dan zeg ik: Ik doe niets.’
Nu met Corona gebeurt het heel veel mensen. Als eerste in de creatieve beroepen. Daar gaat dit artikel over, de existentiële crisis waar mensen in komen als ze ongewild hun werk kwijt raken. Omdat voor de buitenwereld je werk je identiteit is. Die als ik vertel wat voor leuke fijne mooie al dan niet nuttige dingen ik doe altijd vragen: maar solliciteer je nog wel?
Was ik maar met pensioen, prepensioen, de vut. Dan was ik een model-pensionado. Maar nee. Nog vier jaar. Ik doe het best goed nu, al zeg ik het zelf, met bezig blijven en mijn hobby’s en mensen centraal zetten. Laatst voegde een nog wel hardwerkende vriendin mij klaterlachend toe: ‘Je lijkt wel een huisvrouw!’ Het knagende gevoel van falen is moeilijk te bevechten. Dat is er ook. Dit artikel beschrijft dit hele proces en zet het in perspectief. Herkenning. Erkenning.
De auteur van het stuk Tom Grosfeld is 25 jaar en freelance journalist. Jong vader geworden. Hij schrijft veel over onderwerpen die spelen in zijn eigen leven en omgeving. Geen (vast) werk (meer) vinden is natuurlijk geen kwestie van louter 50-plussers, maar ook van jongeren.
Lees het artikel maar eens:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten