Gezien op Netflix de film Disobedience. Ik had er bij de release in 2018 wel over gelezen, maar ik was het behoorlijk kwijt, zoals ik tegenwoordig wel vaker dingen kwijt raak. Het woord ‘disobedience’ triggert nu iets, tenslotte was ik (ook) een nogal ongehoorzame jongere. Nu zou je eerder zeggen; creatief, speels, eigenzinnig, op zichzelf, maar dan moet je wel met ouders en in een cultuur opgroeien die die kwaliteiten weten te waarderen. Zo niet dan ben je als kind ‘ongehoorzaam’. En omdat ik laatst ook al de serie Unorthodox heb gekeken die ook speelt tegen de achtergrond van orthodoxe joden in New York besloot ik ook deze te gaan zien.
Het is een mooie film, gebaseerd op de gelijknamige roman (2006) van de Engelse schrijfster Naomi Alderman. De film komt traag op gang, dat er iets dramatisch aan vooraf ging is duidelijk: maar wat? Fotografe Ronit komt terug uit New York naar London, waar blijkbaar haar vader pas is overleden, hij was de rabbi. Ze is al heel lang weg en wordt bepaald niet met open armen ontvangen. Een vroegere vriend Dovid laat haar binnen, waar allemaal ooms en vrienden van haar vader rouwen en het hoogste woord voeren. Alle getrouwde vrouwen in die kringen dragen saaie pruiken. (Zij moeten hun hoofd bedekken, dat kan ook met een sluier of een hoofddoek maar in die kringen is een pruik gebruikelijk). Dovid blijkt getrouwd te zijn met Ronits vroegere hartsvriendin Esti. Een tijdje denk je dat Ronit en Dovid een relatie hadden ooit, maar dat blijkt dus anders te liggen. De oude passie laait weer op. Puntje puntje puntje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten