Koren

In de avond fiets ik van de stad naar huis, in de miezerregen, waratje geen pretje, en onder de Marnixbrug staat plots een koor te repeteren. Ik rem. ‘Mag ik jullie filmen?’ vraag ik, ‘ter inspiratie voor óns koor?’ Dat vinden ze leuk.  Ze vinden het ook leuk dat ik het zo mooi vind. En voor mij zingen ze het nog een keer. De opslag van mijn telefoon is vol. Met dat filmpje wordt dat niets. 

Voor een verslag aan mijn medekoorleden heb ik natuurlijk wel wat namen en rugnummers nodig. Wie zijn jullie? Het koor heet ‘Familie van Zingen’ en het repeteert om de dinsdagavond daar onder die brug. Ze zingen ‘Tu as Esté’ van Sweelinck. Heel heel mooi.  De dirigente vraagt hoe ons koor heet en als ik de naam noem roept ze ‘Dat is het koor van Linda’. Linda is alt bij ons en blijkt bij deze dame op zangles te zitten. (Even googelen levert haar naam op: Lara Diamand. Lara deelt mij blij mede dat vandaag de regels voor de koren versoepeld zijn. Dat we weer op 1,5m afstand mogen zingen in plaats van drie.

En dan ben ik uren bezig om die telefoon weer aan de praat te krijgen, want té vol. Maar uiteindelijk blijkt: Er is toch één minuut filmpje.

En zo klinkt dat dan in een kerk: