Omdat ik het allemaal ook niet weet en ik een grote hang heb naar een meerdaagse fietstocht - maar ik weet niet welke kant op - ga ik op de fiets naar Vianen. Vianen ligt aan de overkant van de Lek en er vaart vanuit Nieuwegein-Zuid een fietsveer naar toe. Vianen zelf is bééldschoon historisch maar de weg van mij ernaartoe wat minder, die leidt door eindeloze nieuwbouwvelden of langs grote kanalen ter bevordering van de beroepsvaart. Verder ligt Vianen klem in een driehoek tussen de A2, de A27 en de Lek.
Anyhow, eenmaal op de veerpont ben ik helemaal gelukkig. De Lek is het grootste water hier. Breed. Met verre einders. Jammer dat de oversteek maar twee minuten duurt. Of drie. Veel te snel is het in elk geval.
In Vianen zelf verzeil ik in een deftige schoenenwinkel genaamd ‘Het Panterhuis’ met onder meer dure prachtige sneakers (van het Duitse merk Paul Green) en een heel aardige juffrouw. Ik kan niet kiezen en ik blijf nogal lang hangen.
Onderwijl babbel ik dat ik nogal tegenwind had en dat daardoor de accu van mijn e-bike bijna leeg is, en ik krijg koffie. Hoe het komt weet ik niet, maar op enig moment onthult de aardige juffrouw dat ze altijd eindredacteur was bij het Utrechts Nieuwsblad en sinds twee jaar schoenenverkoopster. En dat ze het zo leuk vindt, schoenenverkoopster. Hè, zeg ik, Huh? Vertel!
Nou haar man die iets ouder is dan zij ging met pensioen en zij moest vaak de avonden werken dus hun levens spoorden niet meer zo. En toen was ze gaan umdenken en wilde ze wel iets anders en toen kwam dit op haar pad. Ik heb altijd goed verdiend als eindredacteur, zegt ze, en dat kan ik hier niet zeggen, maar dit is toch leuk werk!
Alsof er een engel op mijn pad kwam. Én die schoenen én dat verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten