Aan het Vrijthof

Het aardige van uitstapjes is dat je je zo kan verwonderen. Aan een stuk door. Alles is nieuw. Zo ga ik ook naar voor mij nieuwe musea: het Fotomuseum aan het Vrijthof en het Bonnefantenmuseum aan de Maas. Ben ik allebei nog nooit geweest. In het verleden kwam ik met zekere regelmaat in Maastricht voor de boekhandels en als ik klaar was met het interview reed ik in vliegende haast weer naar huis terug om mijn stuk te schrijven. Wat heb ik toen een hoop gemist. Ik mis het werk wel, maar dat volle hoofd en die vliegende haast mis ik helemaal niet. 

In beide musea is aandacht voor het thema Black Lives Matter. In het Fotomuseum is dat denk ik toeval, want die tentoonstelling ging 1 juni open, maar in het Bonnefantenmuseum is het een statement.

In het Fotomuseum een tentoonstelling van werk van de zwarte fotograaf uit Brooklyn Jamel Shabazz, die in de járen tachtig begon met het fotografen van zijn omgeving. Op straat en in de metro. Vooral het plezier fotografeerde hij. Want er is wel veel discriminatie en racisme, maar er is ook plezier. Hij was mij eerlijk gezegd niet bekend, maar hij wordt uitgegeven door Taschen dus dan moet hij wel een grote naam zijn. Op de tentoonstelling vooral foto’s van jongemannen en jongens, met branie en poeha en vriendschap, maar ook wel wat meisjes. Die laat ik hier zien. Prachtige foto’s met oog voor al die individuen in de grote stad.

In het Bonnefanten is de eerste zaal ingericht met een installatie met Black News (BLKNWS) van de kunstenaar Khalil Joseph die laat zien hoe het nieuws er uit zou zien als je alleen zwarte mensen op het nieuws liet zien. De installatie stond vorig jaar op de Biënnale van Venetië. Ik heb er haast een uur ademloos zitten kijken. Een rechtszaak met een zwarte jongen die twintig jaar had vastgezeten wegens moord die hij niet gepleegd had en dan de vrijspraak. 

Het Bonnefantenmuseum is een prachtig gebouw, indrukwekkende architectuur, ambitieus, maar  ik vind hun exposities niet zo aansprekend. De vaste collectie bestaat uit veel middeleeuwse heiligenbeelden. Heel mooi en ik houd er doorgaans erg van, maar na dat BLKNWS stond ik er even niet zo voor open, en dat gold ook voor de keuze uit de eigen collectie met wat kunstenaars maken als het gaat om hun bezorgdheid over de voetafdruk van de mens op de aarde. Wat wij mensen met de aarde doen. Ik vond het meeste wat ver gezocht.

[Mocht u nu denken: O, een uitje, dat wil ik ook wel, maar u maakt zich nog zorgen... mijn ervaringen: in beide musea waren bijna geen bezoekers. Alle timeslots waren vrijwel onbezet. Vijf tot tien andere mensen. De terugtocht in de trein (ik reisde van 15-17u) was helemaal niet druk. In de stiltecoupé zaten nu vijf mensen. Iedereen droeg mondkapjes. Er was nergens gedrang. Alleen in de winkelstraten van het oude centrum van Maastricht waren relatief wel veel bezoekers. Op zich niet propvol, er was makkelijk afstand te houden, en de terrassen geldt hetzelfde, maar toch vond ik het niet fijn. Maar ik vind volle straten nooit fijn. De parken waren bijna leeg. Het was geen stralend weer. Mijn ervaring is dat het heel goed kan, een uitje. In het hotel werd ook in timeslots ontbeten zodat daar iedereen ook alle ruimte had.]