Haarrijns

Zou het de laatste hete zomerdag zijn? Vandaag probeer ik een Haarrijnse Plas, net ten westen van de A2, tussen Maarssen en Vleuten. Eigenlijk zijn er twéé plassen, die begin 21e eeuw gegraven zijn langs de A2. 13 miljoen m³ zand werd er gewonnen, om de wijk Leidsche Rijn op te hogen. Hemelsbreed is het vanuit mij maar een kippeneindje, maar je moet wel weer dat kanaal, het spoor en de A2 over. 

De kortste fietsroute ernaartoe voert langs een lang recht eenzaam fietspad door het foeilelijke industrieterrein Lage Weide. Voelt tamelijk unheimisch. (De terugweg neem ik Terwijde, de noordelijkste wijk van Leidsche Rijn. En dan over de gele brug bij Douwe Egberts. Dat is niet veel langer en zelfs tamelijk leuk.)

De Haarrijnse Plassen blijken een onverwachte idylle, en dat tegen de snelweg aan waar alweer files staan. Alles is groots én gratis (op dat laatste kun je tegenwoordig niet vaak meer rekenen. Waar het maar even kan staan slagbomen en kassa's). Groots zijn de ruimte en de luchten. Het zal niet gauw vol zijn hier. Er zitten hier talloze kluitjes gezinnen, vrienden, en hier en daar een lezende dame-alleen, maar vol is het niet. Zo bedaard en op leeftijd als de klandizie van 'ons' naturistenstrand aan de Maarsseveense Plassen is (à €7 per kaartje) zo levendig, kleur- en kinderrijk is het hier. 

Met je rug naar de A2 gekeerd ervaar je niets van dat verkeer. Er staat vandaag een straffe westenwind, dat heeft natuurlijk het nodige effect op de ervaring. Het geluid van de A2 waait van ons af.