M. ontvangt - qua Corona - nog steeds geen mensen in haar huis, dus lever ik haar portret af in de achtertuin. De postbode is er al aan gewend en brengt de pakjes ook achterom. Maar om 14 uur begint het te regenen - precies volgens de voorspelling - en zitten we elk onder een parapluutje. Het is erg gezellig maar ik word toch echt steeds natter. Dus tegen drieën zeg ik dat ik maar naar huis ga, en dan mag ik tóch naar binnen. Dat voelt als een grote gunst en hele eer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten