We zouden met mijn auto gaan tot vreugde van W., want ze is altijd chauffeur en bijna nooit ‘bijrijder’, en toen startte mijn motor niet. Er was alleen een wonderlijk ratelgeluidje. Prr prr. Tja. 'Sorry hoor, mijn auto doet niets.' Gelukkig laat W. mij in haar auto rijden. Kan ze onderweg naar Laag Keppel toch onbekommerd om zich heen kijken en appen en bellen.
Dus wanneer ik ik terugkom van ons uitstapje onmiddellijk mijn vrienden van de Wegenwacht gebeld. Die heb ik al wel 5 jaar niet gebeld, zo goed is deze auto, toch van 2003 of daaromtrent.
Pech melden moet tegenwoordig digitaal. Vroeger kreeg je nog een telefoniste die vroeg naar de details van de pechvraag. Heeft u de lampen laten branden? Heeft u het portier misschien niet goed afgesloten? Nu zoekt Google waar ik sta, maar het parkeerterrein achter ons huis herkent Google niet dus situeert hij mij aan de Beatrixlaan. Zucht. Ik kan nog wel mijn adres erbij schrijven, maar dat ziet de Wegenwacht niet.
Enfin. We vinden elkaar. De accu is inderdaad aan zijn eindje, maar mijn bolide heeft een incourant model accu, die de Wegenwacht niet in zijn busje op voorraad heeft, dus mag ik achter hem aanrijden naar hun centrale depot ergens op een duister industrieterrein diep in Utrecht Zuid. Want de avond is al ingevallen. Dus ik in mijn zomerjurpje de nacht in.
Maar ja de Wegenwacht is zo betrouwbaar, dat moet maar goed zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten