Stel je toch voor dat ze niet naar die COVID-verklaring vragen, zeggen we onderweg tegen elkaar. Maar dat doen ze wel. Er gaat onmiddellijk een alarm af bij de receptioniste bij nieuwe gasten uit Utrecht. ‘Haben Sie eine negatieve COVID-Erklärung?’ Ofzo. ‘Ja!’ antwoorden wij bijna trots, en de Cheffin komt aangesneld om er de vereiste administratieve handelingen mee te doen. Dan krijgen we huisnummer, sleutels en WiFi-code.
We zijn maar niet door België gereden, zoals we andere jaren doen, want die willens ons helemaal niet meer, maar we gaan bij Venlo over de Duitse grens. Dat is ietsje langer rijden, maar bij de Duitsers zijn nog wel een béétje welkom. De hele weg halen we herinneringen op aan vorige herfstvakanties in Eifel en Moseltal en Hunsrück. Vaak lunchen we in Kaldenkirchen vlak over de grens bij Venlo (onmiddellijk onwaarschijnlijk Duits, en dat slechts 5 km van de grens) en komen we langs Prüm en Bitburg.
Nu zijn we op huisjespark Warsberg bij Saarburg. We waren ooit eerder hier, in december 2012, toe was er sneeuw en had ik gordelroos, of de naweeën ervan, zwervende zenuwpijnen in de armen en nek en bovenrug, en lag ik vooral in het huisje in bed of op de bank. Te kermen: Au au au. Terwijl het hier zo mooi was/is. Dat hoop ik nu te ervaren. Bossen en wijnhellingen en het riviertje de Saar.
Bobby spoedt zich onmiddellijk naar de Rewe om onverstandig veel lekkernijen in te slaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten