Hunebed

In de weekendbijlage van Trouw staat een artikel over hunebedden en het opent met een foto waarvan ik meteen weet: Dat is óns hunebed. Het ligt in de Emmerdennen, het was een tijdje doel van onze wekelijkse zondagmiddagfamiliewandeling toen wij nog in ‘het dorp‘ woonden. ‘Het dorp’ heette dat wat je tegenwoordig ‘het centrum’ of ‘de stad’ zou noemen. Ik ben al zo lang uit Emmen weg, dat ik niet weet of dat nog ‘het dorp’ heet. 

Wij woonden tot 1965 aan de Allee, vlakbij het spoor en het station. Niet ver voorbij de overweg begon het bos, de Emmerdennen. Bij die spoorwegovergang had je de bakker en café-restaurant het Boshuis. Daar begon de Boslaan. Evenwijdig aan de Boslaan liep het bospad naar het hunebed, wat we natuurlijk van alle kanten beklauterden. Ik weet alle stenen nog, waar de steen ruw was en waar gevaarlijk glad.

Ik voel me nu net Auntie als ze wéér ‘En langs het tuinpad van mijn vader’ gaat zingen.

Het is ongeveer het beroemdste hunebed van Drenthe. Maar wie niet opgegroeid is mer hunebedden kan ze vast niet onderscheiden.