Het is een hele ervaring, interviewen per videovergadering. Ik was er zo mee involved dat ik vergeten ben een foto te maken. Dat is jammer want het was uiteindelijk best leuk. Het ging beter dan verwacht. De mens lijdt het meest door het lijden dat zij vreest. Ik zou een vrouw interviewen die op het afgesproken moment in beeld kwam met naast haar een oudere kale man, van wie ik bedacht dat het wellicht haar echtgenoot was die haar met de computer hielp. Hij ging niet weg, wat ik verwachtte. Nou bleek hij inderdaad haar echtgenoot te zijn, maar hij was ook soort van collega. Ze zaten samen op een zolderkamertje.
Achteraf dacht ik: ik had net zo goed hém ook een paar vragen kunnen stellen. Dat had vast nog wat meer reliëf gegeven. Maar van de spanning had ik toch een beetje last van kokervisie, ik zou toch háár interviewen, en stelde dus alleen vragen aan háár.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten