Bobby’s Rotterdamse dementerende Auntie (97) die vanwege een aantal valpartijen in haar flat in het ziekenhuis van Schiedam is beland (niet vanwege botbreuken, maar vanwege een longontsteking) is inmiddels zo goed hersteld dat ze haar nog voor de Kerst naar het revalidatiecentrum voor ouderen in Vlaardingen brengent. Met een rolstoeltaxi.
Het gaat wonderlijk genoeg allemaal precies zo als een paar jaar geleden met Schoonmama, die Aunties jongere zusje was. We kennen de ziekenhuizen en zorgcentra in die regio inmiddels van binnen en buiten. Maar Schoonmama was ongelukkig, opstandig en ontevreden. Begrijpelijk, maar dat maakte haar laatste jaar wel moeilijker dan misschien nodig was geweest. Ja dat komt dan allemaal weer terug.
Nu staan we op het punt om naar Vlaardingen af te rijden om Auntie bij aankomst op te vangen, ik wil graag chaufferen, maar dan realiseer ik me net op tijd dat ik waarschijnlijk niet mee naar binnen mag en inderdaad: even googelen levert de kennis op dat het revalidatiecentrum in kwestie in quarantaine is. Dan gaat Bobby maar alleen.
Als hij terugkomt blijkt de informatie op de site helemaal niet te kloppen. Ze zijn helemaal niet in quarantaine, tenminste niet op de manier zoals daar beschreven. Wel moet Auntie nu vijf dagen op de kamer blijven, maar daarna mag ze verder in het huis en er wel mogen best twee mensen tegelijk op bezoek.
De kans is gering dat ze ooit weer terug naar haar flat zal gaan. Zelf snapt ze niet goed meer wat er aan de hand is maar ze geeft zich eraan over. Mooi om te zien. Leerzaam ook.
Inmiddels dreig ik zelf een beetje in eenzelfde staat-van-zijn te geraken als in april: alle bezigheden en contacten buitenshuis zijn weer gestopt. En het regent en stormt de hele dag, dus een fietstocht zit er ook niet in. Gelukkig herken ik de verwarring nu: ik moet maar tekenen, en af en toe mij over geven aan een tv-serie en daar niet al te oordelend over zijn. Een winterslaap. Ervan genieten. Zucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten