Gekeken: de Turkse Netflix-serie ‘Ethos’ of ‘Bir Baskadir’. Nieuw nieuw nieuw. Schoonzusje in Istanbul tipte me deze, en de serie schijnt wereldwijd momenteel een hit te zijn. Acht afleveringen. Mooie Sinterklaasavondvulling. De serie gaat over een aantal vrouwen (en ook wat mannen) in en om Istanbul, waarvan sommigen seculier en anderen traditioneel islamitisch. Gesluierd of met losse haren. Met losse haren is geen garantie voor geluk. Gesluierd ook niet. Bij iedereen is wel wat.
De personages leven elk in hun eigen cirkel en denken van alles over elkaar. Toch raken de werelden elkaar en de mensen raken elkaar ook. Het meisje op de foto is Meryem die naar een psychologe gaat nadat ze een paar keer is flauwgevallen. Ze is heeft niet meer dan lagere school, ze werkt als schoonmaakster voor een man alleen, en doet het huishouden voor haar broer en schoonzus. De broer blaft zijn zus en vrouw aan. Die schoonzus is een beetje psychiatrisch. Zwijgen, huilen, zelfmoordpoging.
Wat de meeste personages gemeen hebben is dat ze niet praten over wat er in hen omgaat. De psychiater komt uit een chique seculier milieu, haar vriendinnen zijn ook arts of televisiester. De vrouw die arts is heeft een woedende gesluierde zus en een zwaar gehandicapte broer. Dat mag niemand weten. Er is een geestelijke in het dorp wiens vrouw overlijdt en wiens dochter uiteindelijk zónder sluier het ouderlijk huis verlaat richting Istanbul. Vader trekt in een oude camper te natuur in.
Echt een mooie serie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten