Gelezen: Bloedblaren door Naomi Rebecca Boekwijt. Meegenomen van de tafel NieuwNieuwNieuw! in de bibliotheek toen die nog open was. Ik ken haar niet. Ze is een jonge Nederlandse nu in Denemarken woonachtige schrijfster. Dit is haar vierde boek. Haar eerdere boeken zijn goed ontvangen. Het is een onverwacht boek. Een jonge vrouw die zich afbeult in de sportschool, die in haar eentje een huis (haar eigen huis) verbouwt, die met psychische problemen en een psychiatrisch verleden worstelt, veel aan automutilatie doet. Snijden. Haar moeder is er vroeg vandoor gegaan, zij bleef bij haar vader die niets van haar wilde weten, op haar vijftiende raakte ze in een psychiatrische inrichting.
Ze schrijft heel staccato, kaal, fascinerend. Fragmenten over de oefeningen in de sportschool, over haar kluswerk in huis, ‘gewone’ dialoogjes met de mensen om haar heen, dagboekfragmenten uit de tijd in de inrichting,
Al die termen uit de sportschool en dat afbeulen zijn mij volstrekt onbekend, ik weet niet of daar eerder zo over geschreven is. Geen feel good-boek, in tegendeel, het is tamelijk onbehaaglijk van pijn en eenzaamheid. Maar het grijpt je door haar manier van schrijven. In een recensie lees ik dat die recensente (Yolanda Entius) het begin heel sterk vond maar afknapte op de dagboekfragmenten.
Na lang zoeken vind ik een interview met Naomi Rebecca Boekwijt op een site over borderline. Daar vertelt ze dat het allemaal heel autobiografisch is. Dat haar eerste uitgeverij weinig voor haar deed, dat haar huidige uitgeefster haar heel erg gestimuleerd en ondersteund heeft. Voor haarzelf zijn die dagboekfragmenten juist van grote waarde. Ik houd ook niet van dagboekfragmenten. Je vrij schrijven van je muizenissen kan een boel verlichting geven, maar die teksten hebben doorgaans niet al te veel literaire waarde.
Interview:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten