IJspret

Voor ons huis is nu je reinste ijspret. Van die droomplaatjes. Ik twijfel of ik zelf zal gaan schaatsen. Hoor een verhaal over een huisarts die het al tijden niet druk heeft gehad (want Corona-patiënten komen niet naar de praktijk, want zij mogen niet, maar niet-Corona-patiënten ook niet, want die durven niet) maar nu met de ijspret loopt de praktijk ineens over door de botbreuken. Mensen die zijn gevallen met schaatsen. 

Na mijn laatstleden polsbreuk met half jaar nasleep heb ik daar eigenlijk niet zo’n zin meer in. Dus ik sta erbij en kijk ernaar. 

Ga maar wandelen rond Haarzuilens, waar het schitterend leeg is, ook op de vijvers. Terwijl K. en ik op een bankje een glaasje warme witte glühwein nuttigen kijken we naar een wonderlijk stel op het ijs: een rossige vrouw van eind vijftig met een kruk, en een jongere zwarte man. Zij trekt kunstschaatsen aan en aan zijn hand (hij schaatst niet maar loopt op het ijs) stuntelt ze een rondje op het ijs. ‘Dat was een diepe droomwens?’ vraag ik haar als ze weer van het ijs af komen. Ja lacht ze. Ze had haar heup gebroken en wilde zó graag. Maar nee, het ging niet.