De wasstraat

De taxi moet gewassen. Doorgaans ga ik naar de autowasstraat aan de Franciscusdreef, daar schuif je zo mooi chique doorheen over een ketting, maar bij de Buurt Taxi doen ze het autowassen bij een goedkoper bedrijf in een achterafstraat op het industrieterrein. Ik zie altijd een beetje op tegen vreemde autowasstraten. Als je zorgt dat je geen haast hebt komt alles wel goed. Zie het als een avontuur.

Hét verschil tussen een goedkope en een duurdere autowasgelegenheid is de service. Bij deze goedkope plek is service ten enen male afwezig. Geen informatie, geen parkeerplek, geen aanwijzingen waar te wachten als er al gewassen wordt, niets over de spelregels, waar je je kaartje moet halen, hoe je erin moet rijden en wat je met dat kaartje moet doen.

Er loopt een jongen rond in een shirtje met het logo van het bedrijf, maar behulpzaam kun je hem niet noemen. Als ik wat vraag antwoordt hij: Ik weet het niet. Het is alsof je ver weg in Oost-Europa bent. De administratieve handelingen moet je doen in een kantoortje drie hoeken om. Daar zet een man twee knipjes in onze plastic card en geeft je een nieuwe plastic kaartje. ‘Single use’, staat erop. Die moet je in een kastje steken.

Als ik eindelijk aan de beurt ben vraagt de jongen of hij vóór mij mag met de auto van een klant. Nee, zeg ik, ik sta hier al 20 minuten te wachten! Ik ben toch ook een klant? 

Het bord waarop staat hoe je de auto moet inrijden en wat je allemaal moet doen en laten zie je pas als je uitgestapt met en het grote wassen al begonnen is. Zoals de auto op de handrem zetten. Heb ik niet gedaan. Ik houd mijn hart vast en ga maar wat selfies maken.

Collega-chauffeur D. is ook geweest. Zij appt: ‘Het was een weergaloze ervaring! Net als jij las ik het bordje over handrem enzo pas naderhand, maar de auto bleef stoer staan. De jongen van de wasstraat vroeg mijn telnr en of ik met hem ging wandelen,  want hij had geen wandelmaatje. Niet gedaan, hoewel mijn moederhart zich al bijna over hem wilde ontfermen.’