Bosdijk

Het is best een vrolijke 16 april. De zon begint te schijnen. Het wordt lente. Het blad knalt uit de bomen. 

De Buurttaxi begint eindelijk weer een beetje aan te trekken. Ik heb maar liefst acht ritten. En allemaal vrolijk. Twee nieuwe passagiers van pas in de zestig (de meeste klanten zijn tachtig plus) vragen of ze als ze weer een ritje boeken speciaal om mij kunnen vragen. Há. Een dame wil me slimmere routes wijzen en zegt steeds rechts als ze links bedoelt en andersom, maar wel met veel autoriteit. Aan het eind van de rit liggen we allebei slap van het lachen en biecht ze op dat ze beginnende Alzheimer heeft. 

Reenske in Amsterdam wil graag naar buiten. Kom naar Utrecht, zeg ik, dan lopen we de singels. Maar dat wil ze niet En dan wordt de start Station Breukelen. Ten westen van de A2, de poldergebieden tussen Ter Aar en Wilnis. Het is er heel heel mooi. Bosdijk heet het gebied. Hoge luchten, weidevogels, dansende koeien, hollende schapen, biddende roofvogels. Knalgroen gras. 

Ik ben kapot na 10 km. Ik heb geloof ik AstraZeneca, zeg ik als ik thuiskom. Nee ik heb geen folder met mogelijke bijwerkingen gekregen. Ik hoorde nu van iemand die 24 uur geslapen had.