De oude ouders

Er verschijnen veel boeken over de oude ouders. Mijn leeftijdsgroep schrijft er graag en veel over. Het is wel te begrijpen. In de jaren zestig en zeventig vochten we ons van hen los. En wat er overblijft zijn herinneringen en liefde en bloedband. Verzoening. Ik lees die boeken graag. De oude mensen maken deel uit van mijn bestaan. Eerst de ouders die heengingen, toen de schoonouders, en nu zijn er de stokoude oude tantes. En de klanten van de Buurttaxi.

In de e-bibliotheek stuit ik op het laatste boek van NRC-journaliste Jannetje Koelewijn. Ik las al van haar De hemel bestaat niet, over haar bevindelijk gereformeerde ouders in Amsterdam Noord. Oorspronkelijk uit Bunschoten-Spakenburg. Haar vader was straf gelovig, haar moeder steeds minder. Zij verliet haar man. In dit nieuwe boek Fresia’s voor mevrouw Brak heeft moeder Alzheimer en is zij vergeten dat ze gescheiden is. Jannetje vindt twee onderkomens voor hen in het Bartelomeüs Gasthuis in Utrecht bij haar om de hoek. Het is zo mooi geschreven, fijnzinnig, met veel oog en liefde en humor. Zij is echt de beste in deze categorie.

Een verhaallijn gaat over de vroegere dominee uit Amsterdam-Noord, die streng in de leer was en toch met zijn vriend samenwoonde. Hij is inmiddels priester geworden, de katholieke leer vindt hij duidelijker dan de vele vage wegen in het protestantisme. Hem bezoekt ze ook regelmatig.