Gezien: de documentairereeks ‘De kinderen van Ruinerwold’. De documentairemaakster Jessica Villerius was er een paar weken geleden veel mee in het nieuws. Toen heb ik niet gekeken.
Het is indrukwekkend. Onnadrukkelijk. Wat een verschil met de hijgerige benadering in nieuwsbulletins en praatprogramma’s twee jaar geleden toen deze jongen het huis net ontvlucht was. Villerius gaat gewoon bij de oudste vier kinderen op bezoek en met ze mee. Ze stelt niet al te indringende vragen, want je voelt aan je water dat dat echt niet kan.
Het zijn zulke leuke lieve jonge mensen, die oudste vier, en ze hebben zulke afschuwelijke dingen meegemaakt waar ze toch nog tamelijk rustig over vertellen.
Er is idioot veel filmmateriaal uit hun jeugd. Een jeugd met een vader die hen mishandelde, vernederde, strafte, isoleerde, bijna wurgde, aan hun haren door de kamer trok.
En dan zijn er nog vijf jongere broertjes en zusjes die deze ervaring niet delen en herinneringen hebben aan een lieve vader. Die we niet zien omdat ze niet mee willen doen. Heel bijzonder. Aangrijpend. Wat er achter deuren, muren, schuttingen, heggen, in huizen allemaal kan gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten