Alida Pott

Later deze week zal ik een dag-en-nacht naar het noorden en ik ga vast bedenken wat ik er zou kunnen doen. Ik zou door de stad kunnen slenteren, langs mijn studentenhuis aan de Bloemstraat, naar het Groninger Museum, waar ik nooit kom, want te ver weg. Daar is onder andere een tentoonstelling over de Groningse schilderes Alida Pott, het enige vrouwelijk lid van de Groningse kunstenaarsvereniging De Ploeg, vroeg gestorven en bijna vergeten. 

Nu blijkt dat er een paar jaar geleden ook al een overzichtstentoonstelling van De Ploeg was waar zij voorkwm. Toen is er een boek gepubliceerd door Doeke Sijens, een naam die ik ken uit mijn studietijd. Ik bestel het boek bij Broese en al een paar uur later wordt het door een fietskoerier bezorgd. Dat is leuk! 

Wat een mooi werk. Ik heb nu al zin om er een stuk over te maken voor de Iedere-Dag-Een-Tekening-groep, die genieten daar zo van. Maar dan moet ik er eerst naar toe.

Ze kwam uit een gegoede familie, volgde aan Academie Minerva tekencursussen, werd tekenlerares aan de Kweekschool en verbond zich aan De Ploeg, ze ging in het bestuur en nam vele taken op zich en exposeerde mee. Daar vond zij ook haar man: de schilder Georg Martens. Zij trouwden, zij werd kostwinner, ze kregen twee zoontjes, zij schilderde nauwelijks meer. En ze stierf jong. De zoons ontdekten pas na de dood van hun vader de schilderijen van hun moeder. Zij wisten van niets.

Het zijn mooie kleurige landschappen en portretten. Vooral de portretten (veel van jonge vrouwen) zijn opvallend. Zij verstond de kunst van het weglaten.