Dierenliefde

Over  de tentoonstelling ‘We are animals’ in de Kunsthal waar ik afgelopen donderdag was heb ik nog niets geschreven. Er gebeurde daarna te veel, o ja de vakantiestress. Ik verloor me in de wapperende Corona-regels in Europa.

Maar op de trap ligt nog steeds het foldertje. Het was een mooie maar enigszins ontregelende tentoonstelling over hoe (wij) mensen omgaan met dieren. En dan gaat het nog niet eens niet over de bio-industrie en de jacht. Eerder gaat het over onze zelfbenoemde liefde voor dieren die ook vaak tamelijk dubieuze kanten heeft. ‘We are animals’ kun je soms beter vertalen met ‘Wij zijn beesten’ dan met ‘wij zijn dieren’, in de zin van mede-dieren. Dat gevoel krijg je vooral bij foto’s van dierentuinen waarbij de dieren in gruwelijke betonnen ruimten gevangen zitten. Nu zijn de opvattingen over dierentuinen wel heel erg anders en krijgen dieren doorgaans een passender omgeving, maar het blijft een gegeven dat mensen dieren opsluiten voor ons genoegen, om ernaar te kijken.

Opgezette dieren vind ik ook moeilijk. Prominent staat er een wolf op een wagentje (werk van kunstenaar Marc Dion) in de zaal en het is heel bijzonder om het dier dat zo lang verdreven was uit ons land en nu weer terugkeert, van zo dichtbij in de ogen te kunnen kijken. Omdat-ie gedood en opgezet is. Zo hangt er ook een opgezet wit konijn aan krankzinnig lange oren. 

Het vrolijkste beeld is dat van een groep ijsberen, gekleurd, gevederd, die in een soort yogahoudingen staan en liggen. Ze zien er heel levensecht uit. Een werk van Paola Pivi. Heel vrolijk en vermakelijk, maar ook wrang omdat die diersoort door de klimaatverandering zo bedreigd wordt.

Er hing ook een olifant omgekeerd aan zijn slurf aan de wand. Een werk van de Franse kunstenaar Daniël Firman. Heel wonderlijk daar zo’n dier toch loodzwaar is. Ik heb er alleen maar op een afstand naar staan kijken en me geen moment afgevraagd van wat voor materiaal het gemaakt is. Het moet vederlicht zijn.

Hieronder drie filmpjes waarin Kunsthal-kunstcurator Eva van Diggelen praat met Harald Schmidt (Blijdorp) over dieren: in de hedendaagse kunst én als echt dier én in de dierentuin. Het is niet erg diepgravend maar wel onderhoudend.