Djurpark

Gaan we weg, zullen we blijven? Het is een beetje de vraag met dit weer. Het waait heel hard en het is koud en nat en naar. Bobby wil heel graag nog blijven, en (u raadt het al:) voor mij hoeft het eigenlijk niet zo meer. Maar nou ja een nachtje dan nog, en laten we naar de dierentuin gaan. Bij Höör is de grootste dierentuin van Scandinavië, lees ik ergens: Skånes Djurpark. Met louter inheemse Scandinavische dieren. 

We zijn wel meer in dit soort dierenparken geweest met de natuurlijke habitat van de dieren hoog in het vaandel. Ik herinner me een ‘wolvenpark’ bij Saarburg, waar we uiteindelijk slechts één witte wolf hebben gezien. Verder alleen omhekte velden waar geen dier te zien was.

We arriveren er om half één, en de eerste mededeling is dat ze wegens laagseizoen al om drie uur sluiten. Het is een héél groot park en je sjouwt van attractie naar attractie, maar er is (haast) geen beest te zien. En maar turen. Vooral de gezinnen met kleine kindjes hebben met teleurstelling te dealen, maar wijzelf ook. 

Wie we wel gezien hebben, zeer uit de verte: een vos, een zeehond, een lynx-achtinge, een eland, een paar bizons, een kudde damherten, rode herten, en rendieren, een steenbok, wat lokale geiten. Als ik het zo opnoem lijkt het nog heel wat maar we hebben toch voornamelijk tevergeefs getuurd. Er bestaat een boekje van Herman Finkers getiteld: ‘De cursus Omgaan met Teleurstellingen gaat vanavond weer niet door’. Dat heb ik nu geloof ik even nodig.

Soms verlang je even (heel even maar) terug naar de dierentuinen van de jaren zestig dat dieren in een kaal hok zaten. Schandalig, maar wel goed te zien.