De paarse enveloppe

Eindelijk weer eens een middag/avond met/bij de vrienden aan de Benedendijk onderaan de Maas bij Ooijen. Eerst maken we een fikse wandeling door de uiterwaarden. Die uiterwaarden zijn bij de laatstleden watersnoodramp met de overstromende Maas in Limburg hier in Brabant niet helemaal ondergelopen. Het was niet angstaanjagend en vooral práchtig geweest, het half ondergelopen land voor hun dijk, vertellen ze.

Deze ontmoetingen zijn door Corona al lang geleden. C. en A. hebben hun paradijs inmiddels uitgebreid met twee geitjes en twee (bejaarde) pony’s. Die eten waanzinnig veel gras. In de anderhalve week dat ze ze nu hebben hebben ze al zo’n 30m2 leeg gegraasd.

Voor mij is het uitje ditmaal een uitdaging, omdat er altijd heerlijk en veel gegeten en gedronken wordt, en laat, en uitzinnig, en hoe dat met mijn dieet zal gaan. Alleen maar water voor Lucie. En het gaat heel helemaal goed. We blijven dus ook niet slapen, maar rijden diep in de nacht terug naar huis. Voor  de een dagje zondagsrust thuis.

Het meest gedenkwaardige deel van de avond is als de bevolkingsonderzoeken aan de orde komen. Het begint met het onderzoek borstkanker (C. is vijftig geworden en ziet er nu al tegenop) maar hilarisch wordt het als we beginnen over het onderzoek darmkanker. De paarse enveloppe. Poeponderzoek. Dat is me toch een taboe. Er moet een flintertje poep in een potje en dat moet op de post. De poep mag niet met water in aanraking komen dus je moet met kartonnetjes en keukenpapier in de weer. Tussen partners is het ook een taboe. Iedereen heeft er een heel verhaal bij en wil dat niet vertellen. De rest is heel nieuwsgierig. Veel slappe lach. Ze zijn allemaal radiomakers en zien er een mooie uitzending in voor Omroep Max. Als iemand bij deze avond opnamen had gemaakt was die uitzending al half klaar geweest. (Het dochtertje was toen naar bed.)