Gekeken op Netflix: ‘Dialogue avec mon jardinier’, een Franse film uit 2007 of daaromtrent. Een Parijse schilder trekt zich terug in het ouderlijk huis op het Franse platteland en zoekt daar een tuinman om de verwilderde tuin te fatsoeneren en er een moestuin aan te leggen zoals zijn moeder die vroeger had. De tuinman die zich meldt blijkt een oud klasgenoot van hem, inmiddels gepensioneerd spoorwegarbeider. Vroeg gepensioneerd, want de arbeidsvoorwaarden waren goed bij de Franse Spoorwegen.
De oude vriendschap gaat meteen weer door. Ze staan totaal verschillend in het leven maar er is grote vertrouwdheid en praten op luchtige toon over alles wat hen bezighoudt. De schilder is verlaten door zijn vrouw die wil scheiden omdat hij steeds affaires heeft met modellen. De tuinman heeft een Algerijnse vrouw met wie hij elk jaar een week naar Nice gaat in altijd hetzelfde hotel en dan wandelen ze twee maal daags langs de promenade.
De tuinman komt drie keer per week op een oud brommertje door het golvend landschap tuffen. Hij houdt intens van tuinieren en alles wat erbij hoort. Hij heeft een eenvoudig leven en een eenvoudige kijk op de dingen. Maar wel heel wijs. Het is een mooie lieve film.
In de kritieken lees ik dat veel critici de film filmisch te simpel vinden met al dialogen in en om de tuin, maar ik vind het mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten