We gaan in de volkstuin zitten. Kijken. Voelen. Ervaren. Ik wil graag dat Bobby en ik dit avontuur samen aangaan met als taakverdeling: ik de tuin en het slepen, en hij de handige klusser, maar hij kan het niet beloven... Als ik het doe zal het míjn project zijn, niet óns project.
Er zijn zoveel klussen en klusjes, dat zie je zo. Stukjes verrotte kozijnen. Een beetje vergane deksel op de regenton, de elektriciteit van de zonnepanelen, een verdeler, een accu, een waterpomp voor water uit de sloot… Niets voor mij.
We lopen nog een rondje over het complex en zien alle verschillende tuinen. Liefst kreeg ik een huisje en een tuin aangeboden die wat makkelijker zijn. Maar ja de kans is groter dat huisjes en tuinen al verwaarloosd zijn voor mensen besluiten ze weg te doen.
We lopen nog even bij Joost en Lies aan, die álles pico bello op orde hebben. Daar heeft hij wel vijf jaar over gedaan, maar hij zegt nu: ‘Als ik het vooraf had geweten hoeveel werk het was, dan had ik het niet gedaan.’
Zo sta ik enorm in dubio. Ik ga deze week maar een paar dagen op de tuin zitten en kijken hoe het voelt.
Eerst maar een herfstanemoon tekenen. Die staan er zo schitterend bij in deze tijd van het jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten