Afgelopen zaterdag was ik zeer gecharmeerd van Tuin 8 in het volkstuinenpark bij ons in de buurt. De secretaris vertelde dat de tuin gesplitst zou worden. De ene tuin (8b) krijgt het huisje en de kas, en de andere (8a) alleen het schuurtje. Dat moet een moestuin worden. Toen dacht ik al: ik wil geen tuin zonder schuurtje. Waar moet je gereedschap dan staan? Het huisje zelf moet natuurlijk geen schuurtje worden.
Vandaag valt de uitnodiging in de mailbox om zaterdag te komen kijken. Ik ben nu officieel gegadigde. Dus ga ik vandaag weer even kijken en voelen en overwegen, ook omdat Bobby het eigenlijk te dicht aan het algemene fietspad naar Oud-Zuilen vond. Teveel contact met de buitenwereld. Er zit wel een diepe sloot tussen het fietspad en de tuin, een soort slotgracht, maar toch. Het is een tuin van Wageningers met een grote liefde voor en kennis van wild tuinieren, een met veel sfeer en geheimzinnigheid. Ik vind dat fietspad niet erg.
Vandaag is echter de tuin daadwerkelijk in tweeën ‘gehakt’ met rood-wit lint en de betovering is ineens een beetje weg. Ik ga het hek niet binnen, dat zou te indringerig zijn.
Je moet er echt ‘Yes!’ bij voelen, hadden Joost en Lies ook gezegd. Dat voelde ik vorige zaterdag wel maar nu even niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten