Een vriend van ons zit al jaren in psychiatrische behandeltrajecten. Ik kom er nooit helemaal achter wat er precies aan de hand is. Maar nu is hij gelukkig in de 'herstel'-fase. Met enige regelmaat nodigt hij ons uit om cocktails te komen drinken, want als hij iets leuk vindt dan is het cocktails shaken voor vrienden. Maar ik mag geen alcohol en geen suiker, waarschuw ik nog, en hij kondigt (alcoholvrije) mocktails aan.
Ik luister graag naar zijn wederwaardigheden. Ze zijn heel verrassend. Sinds kort doet hij vrijwilligerswerk bij de organisatie ‘Dress for Succes’, dat is een club die mensen helpt die uit noodsituaties aan het opkrabbelen zijn, door ze mooie nette kleren te geven voor sollicitaties. Ze worden er mooi aangekleed. Het ‘bedrijf’ zit ergens ver weg uit de stad op industrieterrein Lage Weide. Onze vriend is een soort Mr. Humphries uit de oude tv-serie ';Are You Being Served'. Ook is hij ‘maatje’ voor een 98-jarige mán via de organisatie ‘Zin in Utrecht’, daar gaat hij eens per twee weken op de thee.
En als derde is hij actief bij de Enik Recovery College, een organisatie waarin mensen met een psychiatrisch en/of verslavingsgeschiedenis zichzelf en elkaar weer op de been helpen. De ggz-hulpverlening in Nederland faalt aan vele kanten, de wachtlijsten voor psychiatrische hulp zijn oneindig lang, dus in déze organisatie wordt flink geïnvesteerd door gemeenten. De hulp daar is gratis. Voor peers door peers. Het is allemaal heel Amerikaans. Onze vriend is er blij mee en wil ook trainer/groepsbegeleider worden.
Als je daaraan meedoet word je gestimuleerd om elke dag te bedenken wat je die dag gaat doen om je een beetje goed te voelen. Een groepsbegeleider geeft géén advies, geen instructies, vraagt ook niet door, want ze gaan ervan uit dat mensen zelf het best weten wat goed voor hen is. Het is behoorlijk anti-psychiatrie en anti pillen.
Hier weet ik allemaal niets van. Dit Enik bestaat nu vijf jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten