Respect

Gezien: de film Respect over het leven van Aretha Franklin. Heel mooi. Het is een lange film en ik ben regelmatig erg ontroerd, door de muziek, door het levensverhaal. Zo’n klein meisje en zo jong al zo begaafd. Haar moeder woonde niet thuis, waarom zij weg was gegaan weet Aretha zich later niet te herinneren. Haar zussen herinneren zich wel de ruzies tussen hun ouders - wordt gesuggereerd de mishandeling. Wat er feitelijk allemaal gebeurde blijft in het vage. Haar moeder overleed jong, zij was ook een goede zangeres. Aretha was heel dol op haar, haar dood was een groot verlies.

Haar vader was een gospel dominee die Aretha (Ree) van jongs af aan  liet optreden in zijn kerk en ook haar manager was. Aretha kreeg al heel jong kinderen, haar oma voedde ze op. Van wie? Aretha heeft het nooit willen zeggen. Haar vader was heel dominant, haar eerste man, haar manager, baasde ook over haar tot mishandeling aan toe. Terwijl Aretha een wereldster was. 

De zangeres die Aretha speelt, Jennifer Hudson zingt prachtig. Deze film eindigt met Aretha's optreden in de kerk van haar vader ‘Amazing Grace’ waar toen een documentaire over is gemaakt. Die was nooit uitgezonden, is na decennia teruggevonden en gerestaureerd. Die heb ik twee jaar geleden gezien.

Nu na afloop lees ik diverse kritische recensies over de film, dat het een beetje een brave film is die veel van de versluieringen over haar leven versluierd laat, maar ik heb niet zo veel voorkennis en ben eenvoudigweg geraakt door het levensverhaal.

Ik was met de Duitse vriendinnen in het Springhaver theater. We moesten onze Corona-QR-code laten zien om naar binnen te gaan. Die werd met een scanner gecheckt en je moest je verjaardag zeggen om te bewijzen dat je het was.