Andere tantetje

Vandaag naar Tante Mies in Den Haag. Ze is na haar val en gebroken heup van het ziekenhuis naar een 'geriatrisch revalidatiecentrum' verhuisd. Er staat om 11 uur een revalidatie-afspraak gepland. Door de chaotische verkeerssituatie (echt óveral wegwerkzaamheden in die eindeloze vreugdeloze Den Haag-zuid stad) ben ik er net iets na elven. Als ik haar kamer binnenkom zit Tante Mies alleen in haar kamer, gebogen in de rolstoel met de deur dicht en de rug naar de deur toe. Ik vrees dat ik te laat ben, dat het gesprek al geweest was, maar dat is niet zo.

Ze roept direct dat het allemaal niets is daar, ze heeft nog geen dokter of zuster gezien, niemand vertelt haar hoe de dingen gaan, ze heeft de folder doorgelezen, daar staat in dat er uitstapjes voor bewoners zijn, nou daar heeft ze nog niets van gemerkt, niemand brengt koffie, ze had 's nachts gebeld omdat ze naar de wc moest en er was niemand gekomen. Driemaal per week krijgt ze fysiotherapie en verder moet ze drie maal daags  wat oefeningen doen. En al die buitenlandse zusters vindt ze ook maar niets.  Dat er een week geleden een urenlange intake is geweest waar Bobby bij was, dat herinnert ze zich niet. Ook weet ze niet dat er nu een 'revalidatiegesprek' is met ik-weet-niet-wie.

We spreken met ‘woonzorgbegeleidster’, een Hindostaans-Surinaamse'. Erg toeschietelijk is tante Mies niet. Wat ik verwacht, een zitplaats, nee. De woonzorgbegeleider is vooral aan het inventariseren of de patiënt binnenkort weer veilig naar huis kan. Hoe de situatie thuis is, hoe ze daar beweegt, wat ze nog zelfstandig doet, het gaat er hier vooral om dat ze gaat oefenen met de rollator en met zelfstandig in en uit bed gaan.  De ontslagdatum is gezet op 18 november, dan moet ze weer naar huis en moet  het huis zo aangepast zijn (drempels weg, toiletbeugels, douchebeugels, douchestoel, antislipmat) dat het zo veilig mogelijk is voor Tante Miep. De woningbouw doet zulke dingen niet, zei ze, dat moet de familie zelf doen.

Ik spreek mijn zorgen uit over de trillerigheid van tante Mies en haar verwardheid en vergeetachtigheid nu, of er niet een mogelijkheid is dat ze hierna toch naar een verzorgingshuis kan. Dat denkt ze niet, zij werken in elk geval toe naar terug-naar-huis en thuiszorg. Maar als tante Miep nu veel vergeetachtiger en verwarder is dan eerst ('dat kan van de narcose komen'), dat kunnen zij natuurlijk niet beoordelen, dan moeten we dat aangeven bij de huisarts en bij de arts van het huis, en een afspraak te maken via de medisch secretaresse.

Er lijkt - zo is mijn indruk - verder geen 'behandelplan'. Tante Mies heeft gelijk dat ze drie keer per week fysio krijgt en dat dat het is. Naar de maaltijden wordt ze gebracht, koffie en thee moet ze  zelf in de 'woonkaamer' halen. Om de mensen te mobiliseren, zeggen ze, willen ze dat de patiënten zo veel mogelijk zelf doen. 'Maar ze kán helemaal nog niet zelfstandig in die rolstoel naar de woonkamer', protesteer  ik. Tante Mieps grote zorg lijkt te zijn: Word ik wel gehaald, vergeten ze me niet? Hoe krijg ik koffie en thee, want vanzelf brengen ze dat niet langs. Dan moet ze op de knop drukken. Maar ondertussen heeft tante Miep slecht ervaring met die knop, want 's nachts was er niemand gekomen als ze op die knop drukte. Dus zij weigert nu die knop te gebruiken. En activiteiten zijn er niet, de dag moet de patiënten zelf zien door te komen.

Acute zorg is dat de kleren op zijn. Er moesten nieuwe kleren komen. Tante Miep weet niet of en waar er huissleutels van haar huis zijn. Eigenlijk is ze de hele tijd alleen maar hulpeloos en antwoordt ze op alles wat ik vraag: Dat weet ik niet.  In de douche hangen twee plastic tasjes vol met vuile kleren. Bobby gebeld, die weet gelukkig wel waar de sleutels zijn en toen heb ik bij tante Mies' huis wat nieuwe pyjama's gehaald, sokken, 4 bloezen, een lange broek, twee hemden waren er nog. en de 3 onderbroeken. De was door hen laten doen raadt de woonzorgbegeleider niet aan. De was is  uitbesteed aan een bedrijf dat er drie weken over doet en het tegen de Belgische grens laat doen. Zelf de was doen is beter.

Dan hebben we de tv. Er was een nieuwsoortige afstandsbediening die niet doet wat je wilt dat-ie doet en en geen handleiding. De verzorging weet ook niet hoe die werkt. Uiteindelijk krijg ik een klassieke mee en daar lijkt tante Miep mee uit de voeten te  kunnen.

Als ik uiteindelijk wegga is Tante Miep wat rustiger. De middagboterham met soep is op en ze is zo moe dat ze wel naar bed wil. Maar een zuster bellen: Ho maar. Ik weer naar de zuster gerend, en gezegd dat tante Miep alles zelf doet. Ze moeten echt tijd voor haar nemen en vertrouwen winnen, denk ik.  Als Tante Miep tegen half drie in bed ligt bedankt ze me heel heel nadrukkelijk dat ik er was en dat ik haar zo geholpen heb. Ze is ook veel rustiger. Ik was geloof ik echt een reddende engel. De zuster bedankt me ook, ze vond het een leuk fijn gesprek. 

Ons voorland?