Je ziet al die migranten in het niemandsland tussen Wit Rusland en Polen. Zonder eten en wat dan ook en ‘s nachts vrieskou. Het is té erg voor woorden. Zelf zitten we verwikkeld in de maatregelen om de Corona-besmettingen in te dammen. De 2G-benadering. Die migranten zijn hier niet welkom, zeker niet via de route Wit Rusland. Ik denk steeds: weten die vluchtelingen wel waar ze aan beginnen? Hoe erg het hier is? Maar daar in Syrië en Afghanistan is het waarschijnlijk nóg veel en veel erger.
Zo ga ik naar een expositie van een Iraaks-Amersfoortse kunstenaar Sadik Kwaish Alfraji in Museum Flehite in Amersfoort. Hij kwam hier in de jaren negentig. Hij volgde in de jaren zeventig de kunstacademie in Bagdad, toen nog een redelijk land. Hij maakte onder meer portretten geïnspireerd op de Duitse expressionisten, die hij in de bibliotheek had leren kennen. Maar toen kwam in de jaren 80 de oorlog tussen Irak en Iran. Hij maakte toen vooral potloodtekeningen en etsen. Mannen in gevangenissen, gemartelden, overvolle begraafplaatsen. Hij ontvluchtte begin jaren begin jaren negentig de dictatuur onder Saddam Hoessein.
Het blijkt de laatste week van deze tentoonstelling in Flehite (er blijkt nóg een tentoonstelling van zijn werk in de naastgelegen Kunsthal Kade, maar daar ben ik te laat voor. Ik moet terug naar huis voor Sint Maarten). Een stuk voor Museumkijker kan het dus niet worden. Dan maar voor mij zelf, een glimp van een beeld bij wat al die vluchtingen nu in dat niemandsland tussen Wit-Rusland en Polen achter zich gelaten hebben. Ergens las ik heb dat deze mensen $ 2100 pp hebben betaald voor hun vliegticket naar Minsk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten