Ik heb het altijd ongemakkelijk aan X-mas gevonden dat mensen aan elkaar vragen en uit de doeken doen hoe en met wie ze de Kerstdagen doorbrengen. (Misschien schrijf ik hier elk jaar wel over. Ik zal het eens terugkijken.) Nou ja, ook wij hadden onze dinertjes, erg gezellig en erg lekker, en vandaag gaan we tot slot naar Auntie (96) in Ommoord.
Auntie ligt in bed als we arriveren. Theetijd. ‘Ik ben ziek’, zegt ze, maar vervolgens klaart ze helemaal op en gaat ze opgewekt mee naar het café beneden dat in kerstsfeer is omgebouwd. Allemaal Anton Pieck-taferelen. Ze doen in dat huis zoveel leuks en lekkers voor de mensen.
Raar om daar te zitten. Vrij uitzicht op oude mensen die geestelijk de weg helemaal kwijt zijn, in dat café met hun bezoek: kinderen, kleinkinderen, neven, nichten. Dat bezoek begint steeds tamelijk monter, waar-gaan-we-zitten, wat-is-het-hier-mooi-versierd, wilt-u-een-kopje-koffie, maar de conversaties lopen overal dood. Je ziet aan alles dat de oude mensen het allemaal niet meer weten. Maar toch: Auntie is zó blij dat we er zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten