Conversietherapie

Berichten over een wetsvoorstel van D66 en VVD tegen homogenezingstherapie, ook wel conversie-therapie genoemd. Het roept herinneringen op aan mijn studietijd in Groningen en mijn toenmalige vriend Gerrit, medicijnenstudent. Die kende ik van de christelijke studentenvereniging waar ik lid van was. Hij was homo, en kwam uit een evangelische familie uit ‘t Harde. Van het type Johannes-de-Heer.

Gerrit was geliefd en had veel vrienden en vriendinnen. maar dat hielp niet. Hij wilde geen homo zijn. Hij had ook zo’n conversie-therapie gevolgd. Dat was 1978, 1979? Daarna  werd hij zwaar depressief, stopte met zijn studie, werd taxichauffeur. Toen ik al naar Amsterdam verhuisd was deed hij een zelfmoordpoging met pillen. Kwam in de afdeling psychiatrie van wat nu het UMCG heet. De tweede poging lukte het hem. Op Kerstavond 1982 sprong hij van een hoge flat. Ik weet zeker dat de conversietherapie daar een rol in heeft gespeeld. De begrafenisdienst in ‘t Harde was een nachtmerrie. Een steil gereformeerd de dominee preekte letterijk hel en verdoemenis. Homo en zelfdoding, erger kon niet. Geen greintje meegevoel, met hem of zijn familie. Echt afschuwelijk.

Voor mij was in 1975-76 toen ik hem leerde kennen homoseksualiteit nog volstrekt vreemde materie. Homofilie zei je toen. Dat veranderde met de jaren. Toen ik rond 1980 zelf een vriendin kreeg en mijn ouders dat met klem en niet aflatend afwezen (‘Jij-bent-niet-zo', en: 'God-heeft-dat-niet-zo-bedoeld’) was dat zo kwetsend dat ik hen uiteindelijk jaren niet wilde zien. Je moet als ouder je kind liefde geven  en het steunen in haar/zijn zoektocht door het leven.

Dit stukje levensgeschiedenis werd zondag opgerakeld door het interview met Fred Blokhuis in het zondagochtendprogramma ‘De Verwondering’. Deze Fred is dominee en de broer van pop-professor Leo Blokhuis en voormalig staatssecretaris Paul Blokhuis. Annemiek Schrijver heeft graag Blokhuizen als gast. Deze dominee Frans blijkt een homo-zoon te hebben. Hij vertelt uitvoerig hoe hij daarmee heeft geworsteld. Hoe hij van zijn zoon houdt en hem inmiddels helemaal geaccepteerd heeft. Maar als ik naar dat christen geredeneer luister word ik al misselijk. Terwijl de man toch uiteindelijk op een respectabel standpunt uitkwam, namelijk dat je de mensen van wie je houdt gunt te zijn wie hij/zij is, ook al begrijp je het niet. Ze bespiegelen over hun jeugd in die specifieke gereformeerde zuil, waarin ik ook opgroeide. ‘Liefde, daar ging het niet over. Het ging over regels.’

Ik zou willen dat De Verwondering wat minder vaak van die rondredenerende christenmannen uitnodigt. Ze heeft ook gasten van andere geloven, gelukkig. Maar deze categorie komt best vaak voor. Het is het milieu waar ze zelf uit voortkomt. Waar ze diepe herkenning mee ervaart.

Dit alles naar aanleiding van het ingediende wetsvoorstel tegen homogenezingstherapie.