Waterloten

Het is oorlog in Oekraïne en ondanks de ongerustheid bij alles en iedereen gaat ook het gewone leven gewoon door. 

‘Goedzo!’ prijst mevrouw de secretaris van het bestuur van de volkstuinen mij, ‘die waterlopen eraf!’ Volgens mij doet zij inspectierondjes om zicht te houden op de inzet van de diverse leden. Tot nu toe vind ik het wel gezellig. Zo’n complimentje werkt ook wel stimulerend, in het licht van het overheersende gevoel: waar ben ik aan begonnen? Waar moet ik beginnen? Hoe moet het?

Voor mijn doen ben ik vroeg wakker en ik ga vroeg naar de volkstuin. Nou ja, wat is vroeg? De bestuursleden zijn al onbedaarlijk en oorverdovend aan het hakselen. Nu de zon weer schijnt ga ik eerst even inspecteren wat de stormen hebben gedaan, en vast wat oude kranten brengen voor als ooit het schilderwerk kan beginnen. Thermoskan koffie mee. Kopje kov in het zonnetje in mijn tuin. Mmm!

Twee mensen heb ik horen zeggen dat mijn appelboom nu gesnoeid moet worden. Dat de waterloten er af moeten. inmiddels ik heb twee filmpjes over snoeien van appelbomen gekeken en ik hoop dat ik de strekking goed onthouden heb. Er zijn twee regels: die takken die recht omhoog groeien (de waterloten dus) moeten eraf en je moet zorgen dat er genoeg licht tussen de takken blijft, máár je mag niet meer dan 30 procent snoeien. Dat vind ik wel moeilijk. Als ik al die loten eraf knip, zit ik dan op 30%? We gaan het zien.

De zon en de blauwe lucht stemmen vrolijk, maar de ontluikende bloemetjes ook. Behalve sneeuwklokjes bloeien er nu ook narcisjes en roze helleborus.  

Héél langzaam komen er knoppen aan blaadjes aan takken. Geen idee wat het is. Langs het raam hangen roodgroene blaadjes. Ik dacht dat het druiven zijn, maar de determineer-app zegt: Chinese of grote anemoon. 

Nu de zon schijnt vind ik het er heerlijk. De geuren, de vogeltjes, de passanten met karren met takken voor de hakselaar, de vogels, het ontluiken. En dan een afgebakend taakje. 

Gisteren hielp ik K. en Fr. die hun huis gekocht hebben en nu heel veel moeten klussen. K. en ik deden de muren nog een keer nat afnemen en de laatste behang- en lijm resten verwijderen, want maandag komen de stukadoors. K. en ik zijn allebei uitgesproken niet-klussers met handige Henkies als partner, wat je niet veel handiger maakt. En nu wij allebei 64 zijn hebben we ook niet veel verwachtingen meer van een carrière op dit gebied. Maar goed, we stellen ons zo leergierig op als mogelijk. En een van de leerpunten is dat het zo snel gaat als het gaat. Langzaam dus. En dat je steeds een stapje verder komt.