Schuren

Anke kan niet helpen morgen, dus ga ik vandaag maar in mijn eentje naar de tuin om het schuren af te maken. De schrik voor de schuurmachine ben ik kwijt, daar kan ik nu mee omgaan. Vorige week tijdens de nazit van het koor vertelde ik van mijn tuin en mijn processen, en dat ik nog nooit een schuurmachine had vastgehouden, en toen riep Connie: ‘Nog nooit een schuurmachine vastgehouden? Prinsesje!’ 

Nu moet alles nog een keer afgenomen worden met ammoniak en dan kan het grondverven beginnen. De ‘lambrisering’ en de balken worden donkerblauw, de gele wand wat lichter: ‘pastinaak’. De vloer doe ik nog niet. Misschien later. Er moet eerst een nieuwe plaat in de vloer, de plaat waar het gat in zit moet vervangen.

Ik doe alles heel langzaam ding-voor-ding, geen haast, geen ambitie, en dan kan ik het aan. Vannacht toen ik alles weer eens overdacht bedacht ik dat het niet zozeer een kapelletje maar ook de ‘Lucie Theodora Galerie’ kan worden. Dan kan ik er een ‘vernissage’ houden. Ik denk niet dat ik op mijn verjaardag klaar ben. Dan moet de vernissage maar in de zomer. Of volgend jaar.

De buurvrouw op het tuinpark zit er te werken. Op de computer. Die gebruikt het tuinhuisje ook als thuiskantoor. Ik kom schuren, zeg ik verontschuldigend. Het wordt wel een beetje herrie. Dat moet ook gebeuren, reageert ze begripvol. Na een tijdje zie ik dat ze oordopjes indoet, en na een uur gaat ze helemaal weg. 

En verder is het héérlijk op de tuin.