Familiegeschiedenis

Gelezen: De vrouw die zegt dat ze mijn moeder is door Judith Uyterlinde. Verpletterend familieverhaal. De schrijfster vertelt over de adoptie van haar eerste dochter en de reconstructie van haar eigen ingewikkelde familiegeschiedenis. Haar moeder is de dochter van een Joodse vrouw die in Auschwitz is omgekomen, zelf is ze eerst opgevoed met haar broertje bij haar opa en oma van vaderszijde en toen haar niet-joodse vader na de oorlog zelf ook uit een kamp terugkwam is hij met een andere Joodse vrouw getrouwd. Daar is Judith toen ook komen wonen en die vrouw beschouwde ze als haar moeder. 

Het is heel veel, al die families en overledenen en overlevenden. 

Aan het eind van het boek gaat ze met haar man hun dochtertje halen in Guatemala, en wil ze zoveel mogelijk foto’s maken van de mensen die bij de geboorte betrokken waren: verloskundige, arts, de directrice weeshuis annex adoptiebureau, de moeder ook, wat heel pijnlijk is want die heeft haar kindje alleen uit pure armoede afgestaan ter adoptie. 

De schrijfster heb ik decennia geleden wel ontmoet. Eerst was ze redacteur bij uitgeverij de Wereldbibliotheek en later bij Meulenhoff. Ooit toen ik meewerkte aan de Feminist Book Fair in 1992 was zij daar ergens ook bij betrokken. Misschien wel met de schrijfster Isabel Allende die daar toen was? Ik herinner het me allemaal maar heel vaag. Ze was heel prettig en aardig en toeschietelijk. Dat kon je niet van zoveel zeggen. Toen Nederland en Vlaanderen in 2015 gastland waren bij de Frankfurter Buchmesse was zij coördinator van het literaire programma.