Gekeken naar 'De Blauwe Familie', een documentaire van de Turks-Nederlands (documentairemaakster, regisseuse en scenarioschrijfster Meral Uslu. Ik kijk veel documentaires de laatste tijd. 2Doc. 'Petite fille' over een jongetje dat al van kinds af een meisje wilde zijn. Zijn/haar ouders accepteren het en onder steunen hem/haar, maar de school helemaal niet. Heel mooi ontroerend. En ik zag 'Healing Sexuality' over een middelbare spastische vrouw die haar vrouw-zijn en seksualiteit (allebei tot dan toe vrijwel non-existent) wil onderzoeken en daarvoor in zee gaat met een professional, de Duitse 68-jarige Thomas.
En nu dus De Blauwe Familie, natuurlijk terug te zien op 2Doc maar ook op YouTube. Verschillende (ex-) agenten van verschillende komaf vertellen hoe ze graag ze bij de politie werk(t)en nu weg zijn. Het begint met een paar telefoontjes van mensen die toch niet durven praten omdat ze dan voor hun baan vreesden. Wie praat die gaat.' De documentaire is bij de politie weer eens ingeslagen als een bom, zo lees ik in de kranten. Er wordt al 30 jaar gepraat bij de politie over diversiteitsbeleid. En er verandert niets. Allochtonen, homo's vrouwen, worden gepest, buitengesloten, gediscrimineerd. Indrukwekkend, die mannen die zó graag bij de politie willen werken, hun werk goed doen, maar het wordt ze niet gegund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten