Ik heb zin om naar het twee weken geleden heropende Museum Arnhem te gaan. Dat is vijf jaar dicht is geweest. Het was altijd een toonaangevend geëngageerd museum. Vele jaren (tachtig, negentig) was het uitgesproken feministisch toen kunsthistorica Liesbeth Brandt Corstius directeur was. Zij was de opvolger van de onvergetelijke Pierre Janssen. (In die tijd had ik een boekenrubriek in het feministische kunsttijdschrift Ruimte.
Ik heb nog eens een blind date gehad in dat museum, herinner ik me ineens. We hadden om kwart voor vijf afgesproken. Ik zat op een bankje te wachten op ik wist niet wie en verder was het museum leeg. Een beetje spooky was het.
Het museum is onherkenbaar verbouwd. Fantastisch. Groots en meeslepend. Het hoofdgebouw of de entree is een oude herensociëteit en er is nu een groot paviljoen aan gebouwd. Het is alsof ik in een buitenland ben, in Washington DC ofzo. Het is nog steeds zeer geëngageerd, maar nu meer reflectief op de plaats van de kunst, de kunstenaar, het museum en de toeschouwer. Echt lekker mooie plaatjes kijken is het niet. De bezoeker wordt uitgenodigd om ons te verhouden tot onze manier van kunst kijken, tot de collectie, wat zien we, wat roept het op? Kijk eens wat langer dan 9 seconden.
Daarnaast zijn er drie thematentoonstellingen. Een is gewijd aan onze verhouding tot de wereld, de aarde, het klimaat, het kolonialsme. De uitbuiting, de vervuiling, het afval, het stijgen van de zee, het economisch selfish gewin als Leitmotiv bij alles. Maar ook de verbinding die mensen voelen met dieren en planten. Overweldigend. Oude kunst, nieuwe kunst, wereldwijde kunstenaars.
De andere tentoonstelling is gewijd aan kunst in het interbellum, van links tot rechts, en de derde aan het neorealisme. Het begint me te duizelen. Interessant, maar een beetje too much. Ik moet maar een keer terug. Want ik heb de beeldentuin, het Pierre Jansen-restaurant en het uitzicht op de Nederrijn nog niet eens gehad. Je kan er heel goed naar toe met de trein. Het museum is slechts 8 minuten lopen van het station. Uitgang Centrumzijde.
Even gegoocheld. Nu is Saskia Bak directeur van dit museum, die hiervoor leiding had over het frisse Fries Museum in Leeuwarden, waar ik vorig dit jaar was bij de tentoonstelling ‘Icons’ van de Londense Portrait Gallery en ook al zo onder de indruk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten