Ora et labora

De schilders zijn nu echt bij ons aangeland en ze beginnen om half acht. Het zijn buitenschilders, maar ze kunnen ook binnen overal opduiken. Ze zijn nu voor aan het schuren. Het is wel even onverdraaglijk, maar als het straks klaar is dan heb je ook wat. Zeggen de buren bij wie het al af is. 

Ik heb dus het gevoel dat ik de hele dag thuis moet blijven. In de ochtend maak ik twee nieuwe plaatjes voor de ‘iconostase’ en middags wil ik niet langer thuis zijn. Ik bezweer de schilder alle deuren steeds dicht te doen en dan vertrek ik naar de tuin. Na alle aandacht voor de binnendecoratie daar dacht ik maar weer eens buiten aan het werk te gaan. Bid en werk. Ora et labora.

Het gras staat natuurlijk weer helemaal veel te hoog voor de grasmaaier. En de appelboom is alle kanten uitgeschoten, vooral naar boven. Die moet nodig gesnoeid. Het akkertje staat alweer vol onkruid. Genoeg te doen dus. Bij AH heb ik in de bonus 4 gele potlelies gekocht, twee voor de achtertuin thuis en twee voor in de volkstuin. Het geeft een goed gevoel om een klein vol stukje leeg te spitten en daar twee lelies te planten. Benieuwd of ze het gaan doen. Pff, wat warm. En dan op de keukentrap om de waterloten van de appel te snoeien. Heel gevaarlijk. Dat je steeds denkt: doe dat nou niet, maar je doet het toch. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik die waterloten knipte, maart was het, en dat het toen zo drassig was dat die trap steeds wegzakte. En de week erop zakte ik op die trap bij het schuren van de balken krak door de vloer. Ja het was een beetje een eerloze start op deze droomtuin.

Ook nu weer is het een grote opluchting als het weer wat netter is. Drie uur heb ik gewerkt en ik ben stuk.