Loslaten

Het is al een tijdje dat ik tob met de moestuintjes in het plantsoen voor mijn huis. Het is inmiddels echt een ding. Mijn maat in dezen is begin dit jaar wegverhuisd en ik vind maar geen nieuwe. Wel een maatje om mee te snoeien (één), maar geen maatje om het regelwerk en zo nodig contact met de gemeente te doen. Ik heb daar geloof ik al eens over geschreven. Ik heb dit project zo'n zes jaar gedaan, gecoördineerd en aangejaagd, en ik ben er trots op, maar de energie raakt op. Ik wil niet meer. Ik heb nu mijn volkstuin. Maar ik wil het niet loslaten voor ik het kan overdragen. Dilemma's dilemma's. En veel negatieve gedachten in het hoofd. Wat je niet wilt.

Nu lijkt eindelijk het zo ver te zijn. Ineens roept een medetuinierster uit zichzelf op tot samen snoeien op dinsdagavond. Op de straatapp meldt ze echter dingen over de gemeente en het park die niet helemaal kloppen, dus vraag ik haar even op de koffie, om het uit te leggen. Ze komt. Ik leg het uit. En ik zeg dat ik zo graag wil stoppen met aanjagen en coördineren. 

Ze belooft dat zij de coördinatie overneemt. Nu ga ik alles overdragen en het loslaten. Poeh! Het lijkt wel de overdracht van een báán.