Treffiagat

We zijn nu in Zuid-Finistère op een kleine camping aangeland, genaamd ‘Karreg Skividem’ bij Treffiagat slash Guilvinec. Er liggen hier twee kleine campings vlak naast elkaar. Het zijn allebei officieel ‘door de ANWB goedgekeurde kleine campings.’ Dat vind ik behoorlijk tuttig, we hadden ze er niet op uitgezocht. Maar dat kleinschalige bevalt zeer. 

‘Alles is volgeboekt’, zeggen de recepties steeds, ‘geen plaats’, maar dat gezegd hebbende is er meestal toch wel een mouw aan te passen. 

Schaduw is nu wel het allerbelangrijkste selectiecriterium. Bij de eerste camping van de twee is nog wel een veldje over, naast geiten en honingbijen, maar nergens schaduw. Dat is niet te doen. De tweede camping heeft nog wel plekken en schaduw, maar te weinig douches en de gasten gaan klagen dat ze te lang in de rij moeten staan, zegt de eigenares. Dus ze wil geen nieuwe mensen meer. Ik beloof met de hand op mijn hart dat wij niet zullen douchen, en dan moet ze lachen en mogen we blijven. We vinden weer een plekje onder de bomen. Wat is het heet.

De beleving van de tijd is heel raar. Alles wat we beleefd hebben lijkt alweer zo lang geleden. Dat we gisteren in Brest waren, zeggen we tegen elkaar.