De tuin

De hoogste tijd om naar de tuin te gaan. Het is alweer twee weken geleden. Nachtvorst en motregen zijn geen goede omstandigheden om te tuinieren, maar vandaag schijnt de zon. Het is heerlijk om er te zijn en de luchten te zien en in te ademen. 

Na een tijdje rondhangen besluit ik tot maar wat weg te knippen aan uitgebloeide pluimen en struiken zodat er lucht ontstaat en ik kan bedenken wat ik wellicht anders zou willen. Zo wil ik misschien wel een toverhazelaar, die bloeit in januari. Maar waar? Er kan denk ik wel een bessenstruik uit, waar er genoeg van staan. Eerlijk gezegd heb ik er geen bes van gegeten, en opeens waren ze op. Dat hadden de vogels gedaan. Net als de kersen.

De strategie de komende tijd wordt telkens een beetje puinruimen om voeling en overzicht te blijven houden. Elk bezoek een vuilniszak dode bladeren achterop de fiets afvoeren. Dan heb ik het gevoel dat ik het in de vingers houd.

En foto’s blijven maken, al weet ik niet goed waarvan. Ik zet deze compilatie op Facebook en krijg onmiddellijk een paar enthousiaste reacties. O ja, het is mooi en fijn.

Als ik wil vertrekken gaat de deur niet meer op slot. Dat had een buurvrouw al gemeld: dat de huisjes een voortdurend gevecht zijn met het krimpen en het uitzetten van het hout door het vocht. Had ik al gemeld dat de laden van mijn prachtige Haagse Ikea-meubel muurvast zitten? Bobby zegt dat hij dan kan fiksen met vaseline ofzo, maar ik vraag me af hoe hij die laden überhaupt los krijgt. Er zit geen greintje beweging in. 

Ik hoop dat hij binnenkort tijd heeft. In de tussentijd denk ik niet dat de kans erg groot is dat het huisje gekraakt wordt.