Sommigen zijn hier in 1956 gekomen, bij de Russische inval toen. Maar er zijn ook veel jongere mensen bij die voor werk of de liefde hier zijn gekomen. Ze praten over hoe-lang-ben-je-hier-al, heb-je-een-Hongaarse-partner, wat-spreek-je-thuis-met-de-kinderen? Het koor is een manier om contact met Hongaren en de taal te onderhouden. De dirigent Máté Lachegyi is een Hongaarse jazzpianist die voor zijn broodwinning ook pianoles geeft en dit koor dirigeert.
We zingen in het Engels, Latijn en Hongaars. Als het niet gaat zing ik wel la-la-la zeg ik. Maar dat is niet de bedoeling. Hongaars is echt moeilijk. Je begrijpt en verstaat er niets van. Dus ineens zit je tussen mensen voor wie dit de moedertaal is. De dirigent doet zijn best op tweetalig maar vergeet dat ook wel eens.
Het is interessant om de aanpak van deze dirigent mee te maken. Hij laat ons per stem korte stukjes instuderen en herhalen waardoor het het snel onthoudt, en dan intonatie en interpretatie. Zoals je zou denken dat het hoort, ware het niet dat onze dirigente vindt dat je het thuis moet instuderen en dan gelijk meerstemmig.
Na een uur doen we een kennismakingsgesprek rondje. Wat of ik hier doe? Ik ben hier omdat de Limburgse en de Bayerische Freundinnen dat vroegen en ik graag met hen op stap ben. Omdat ik graag af en toe even in werelden stap die de mijne niet zijn. Een vrouw vertelt dat zij met haar ouders in 1956 (zij was 10) gevlucht is uit Budapest, eerst naar Oostenrijk door de bergen en later naar Nederland. Zij schrijft nu aan haar autobiografie en heeft al een miljoen tekens.
De dirigent:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten