Iers-Amerikaans

Nog steeds in het klooster. Na twee wandelingen in de ochtend - één Ommetje langs de spoorlijn en één wandeling over de Koningsakker met Nichtje & zoon - blijf ik maar binnen. Op mijn ‘cel’ lees ik in de verhalenbundel De Rozentuin van een Iers-Amerikaanse schrijfster Maeve Brennan. Ik vond het in Utrecht in de bibliotheek. Brennan leefde van 1917-1993, ze geboren in Dublin als dochter van Ierse vrijheidsstrijders en ze verhuisden in de jaren dertig naar de USA. 

Ik had nooit van haar gehoord, maar er is van alles van haar vertaald de afgelopen jaren. Ze doet me een beetje denken aan meer van die pittige columnistes / schrijfsters, ik kan nu even niet op de naam komen, alleen Dorothy Parker en Rose Macaulay, hoewel die Amerikaans en Brits waren en een generatie ouder is. In Nederland hadden we zulke geestige schrijfsters ook in de jaren dertig, veertig, vijftig. Mary Dorna, Harriet Freezer, er zullen me nog wel meer te binnen vallen.

De eerste verhalen van Brennan in de bundel spelen in een wijk/dorp/voorstad een eindje buiten New York, waar veel culturele snobs wonen. Ze vertelt de verhalen vanuit het perspectief van de oplettende dienstmeisjes. Dan volgt een serie verhalen die in Ierland spelen, mensen die het niet zo voor de wind gaat, die zijn met meer compassie geschreven. Ik lees alles zeer geboeid. Een hele verrassing.