Amsterdam

De avonden breng ik veelal door op de bank om mijn hielspoorvoet rust te gunnen. Lezen zou voor de hand liggen, maar ik lees weinig. Kijk liever films of luister muziek. Maar lezen is geconcentreerdere bezigheid.   

Deze Eerste Paasdag lukt het. Gelezen: Amsterdam door Ian McEwan. Bobby heeft het net uit, het ligt nog op de bank en ik blader erin. Ik heb meerde romans van McEwan gelezen. Dit is van eind jaren negentig geloof ik. Het gaat over twee succesvolle mannen, de componist Clive en de hoofdredacteur Vernon, vijftigers, die elkaar ontmoeten op de crematie (alweer een uitvaart) van een oude vriendin, die een naar ziekbed heeft gehad en een echtgenoot die oude vrienden (voormalige minnaars) niet toeliet. We volgen beide mannen, nog machtig maar hun macht en carrière brokkelen af waar je bij staat. De componist heeft een grote opdracht maar hij heeft geen inspiratie en lukt het niet meer iets goeds te componeren, de hoofdredacteur heeft te maken met een afkalvend lezerspubliek en moet de cijfers weer omhoog krijgen. Ze hebben een enorm ego, self absorbed, maar ze scoren niet meer zoals ze gewend waren. Echt moreel bewustzijn hebben ze niet. In tegendeel. 

Op privégebied leven ze inmiddels alleen en zijn ze bang voor een ziekbed zoals die overleden vriendin dat had. Ze maken een afspraak dat ze elkaar zullen helpen om euthanasie te krijgen mocht dan aan de orde zijn. Dat kan niet in de UK.

In hun strijd om op werkgebied het hoofd boven water te houden gaan ze uiteindelijk helemaal de fout in en gaan ze ten onder. Dat was dan dat.

McEwan won indertijd de Man Booker Prijs met deze roman. Het is knap geschreven, je wilt het wel uitlezen, maar eerlijk gezegd raakt het me niet. Misschien omdat al dat gedoe rond de mannetjesmakerij in het werkend bestaan me nooit zo boeide en inmiddels ver van me af staat. Ik weet ook niet of het de bedoeling van de auteur is dat het je raakt.