Zondag

Het is misschien een beetje saai om te lezen, maar omdat ik in dit blog schrijf over wat me vreugde en / of opwinding geeft, gaat het nu toch steeds over de tuin. Zo vreselijk als ik het daar in de winter vond, zo heerlijk is het nu weer. En het moet allemaal nog komen. Nu is het de tijd van de bloesems. Sommige zijn alweer uitgebloeid. 

Ik spit weer een vierkante meter om en ga dan weer ‘determineren’. Dit jaar hang ik naamkaartjes aan bomen en struiken, wat ik vorig jaar ook van plan was maar niet deed, in de hoop dat ik de namen onthoud. De namen weten is een deel van de tuinvreugde. Net als bij vogelaars. Maar sommige struiken zien er nog morsdood uit. Die hebben totaal nog geen knoppen of blaadjes. Het zal wel komen.

Ik heb twee rode kolen, twee spitskolen en twee broccoli - allen in de dop - die gaan maar eens de volle grond in, op hoop van zegen. En geen slakken. En ik heb ook nog wat witte vergeet-mij-nietjes en blauwe lobelia’s mee. En een moeizame rododendron in een pot uit de tuin thuis. Wie weet wat die in de volle grond gaat doen. Maar ik weet nog niet waar ik die zal zetten. Eerst meer spitten.

De Surinaamse buurvrouw ziet me bezig en zegt: ‘Lekker gesellig maken met bloemetjes!’ Zelf heeft ze ook twee geraniums bij zich.